Dzisiaj 04.12.2018r w Bibliotece, było bardzo piernikowo. Na pieczenie pierniczków przybyła kl. II a , wraz z Paniami Małgorzatą Kołt i Ireną Kmiotek. Tylu masterchefów naraz w bibliotece to jeszcze nie było. Zaglądali we wszystkie biblioteczne zakamarki, szukając książek o tematyce świątecznej i przepisów na pierniki. W końcu udało się wyrobić piernikową masę i uformować różnorodne świąteczne stworki, które prowadząca spotkanie Pani Grażyna Król, upiekła w piekarniku. Po ostudzeniu był czas na degustację i pakowanie w celofan. Na zakończenie dzieci obejrzały fragment bajki filmowej o Świętym Mikołaju.

Czas dinozaurów fascynuje nieprzerwanie od lat. Dnia 30.11.2018r. dzieci z rościszowskiej biblioteki wyruszyły w fascynującą podróż w prehistorię. Aby przybliżyć klimat epoki dzieci obejrzały prezentację multimedialną, gdzie usłyszały groźne odgłosy walczących gadów, poznały wiele ciekawych faktów z życia: od groźnych mięsożerców np. tyranozaurów, po łagodniejsze roślinożerne diplodoki czy opancerzone stegozaury. Zabawa w wykopaliska pozwoliła wcielić się w małych paleontologów, gdzie za pomocą pędzelka dzieci odkrywały prehistoryczne „skamieniałości”. Niemałą rolę w poznawaniu zaginionego świata gigantów miały przedstawione książki: ”Nauka i zabawa – dinozaury”, oraz „ Chodź z nami popatrzmy na dinozaury”, czy „ Zwierzęta, które zniknęły”. Dzieci popisały się sporą znajomością tych znanych i mniej znanych bajkowych postaci dinozaurów:” Barneya”,” Dyzia”czy „Denvera”. Na zakończenie wykonały zabawną pracę plastyczną „ Jaszczurek Jurek”. W trakcie twórczej pracy wysłuchały krótkiego opowiadania z książki o bardzo strachliwym, małym jaszczurku, któremu udało się pokonać swoje słabości jak przystało na dalekiego kuzyna wielkich dinozaurów.

„Koszulę miał ładną, buty też", „Był miękki, nijaki, żaden". Tak zaczyna się nie tylko tekst dramatu, ale i kontestacja świata przez bohatera. Bohatera zbuntowanego, wywiedzionego z romantyzmu, a zarazem, aż do bólu, młodzieńca współczesnego. Do „bólu istnienia", aczkolwiek ten ma trochę inny wymiar - bo oto Syn wcześnie dostrzega stagnację, fałsz, tłumienie prawdziwych uczuć i ograniczenia dla rozwoju własnej osobowości w rodzinnym domu. Matka i Ojciec zakładają mu swoisty „kaganiec" mający na celu uleganie stereotypom i tłumienie indywidualnych myśli i pragnień. Czyżby nijakość miała bronić przed wyzwaniami, jakie stawia życie? Nie. Pozostaje więc ucieczka - symboliczna przemiana w Psa, który „ma cztery łapy i może biegać bez celu". Jednak jest to wolność pozorna - brak jakiejkolwiek koncepcji samego siebie prowadzi do szeregu konfrontacji z realnym życiem - prób, z których raczej nie wychodzi się zwycięsko. Traumatyczne zdarzenia (śmierć Suki pod kołami samochodu), nieumiejętność okazywania uczuć i wchodzenia w trwałe związki, alkohol, mimowolne relacje ze światem przestępczym, samotne urodziny pod drzwiami mieszkania - wyznaczają to, co autor sztuki zwał „wnykami", a jeszcze trafniej reżyser Grzegorz Stawiak - „testem zderzeniowym". „Crash test" ma bowiem znacznie szersze znaczenie: wypadek czy katastrofa?, próba zmierzenia się ze światem czy sprawdzian dla zrozumienia własnego „ja"? Nie znajdziemy tu jednoznacznej odpowiedzi. Dentystka, na prośbę bohatera wyrywa zdrowy, lecz bolący ząb (oczywiście „istnienia"), a wśród widzów rozprowadzane są listy gończe obrazujące Syna-Psa w kagańcu. Bo cóż nas wszystkich w życiu prowadzi: złudna wolność „na czterech łapach", biegnących bez celu, czy smycz gwarantująca złudne poczucie bezpieczeństwa? Iście Mrożkowski dylemat. A to wszystko rozegrane na pograniczu snu, jawy, wyobrażeń i rzeczywistości (zresztą w inscenizacji podkreślonej przez realistyczną konsumpcję wędzonego kurzego uda, a zapachów zdecydowanie można było oszczędzić publiczności). Nie najważniejsza była tu linearna konsekwencja zdarzeń, lecz sekwencja luźno połączonych scen, składających się w percepcji widza na doświadczenia Syna-Psa rozgrywające się w dwóch sferach: realistycznej i duchowej. Jak w „Kartotece" Tadeusza Różewicza, gdzie sceny obrazują kolejne przeżycia, lub raczej wcielenia bohatera.

Niełatwe to wyzwanie aktorskie! Łukasz Przetocki, gimnazjalista, młodziutki aktor Teatru Na Lewą, nie tylko podołał wyzwaniu, ale poprzez grę wyraził dystans Syna-Psa do rzeczywistości, nie do końca akceptowanej, jednak obiecującej przekroczenie barier rodzinnego domu, który mu niczego nie oferował, przekonał publiczność do rozterek odgrywanej postaci, a także pokazał, że wszyscy kiedyś byliśmy pełni młodzieńczych pasji, niemożności ich realizacji i, często bolesnych, trochę na oślep, poszukiwań naszych nie do końca sprecyzowanych ideałów. Na scenie towarzyszyły mu starsze koleżanki z klas maturalnych: Agata Ogórek i Aleksandra Szkwarek, przed którymi stały równie skomplikowane zadania aktorskie - odgrywały po kilka diametralnie różniących się ról, np. Matki, Ojca, Suki, Kolesia, Kobiety. Obie aktorki w swoich interpretacjach postaci były nie tylko wiarygodne, ale wnosiły też powiew własnego, świeżego spojrzenia (tak to z uzdolnionąmłodzieżą bywa), choć niełatwo było, o czym mówiła Agata Ogórek, zagrać np. Ojca, postać emocjonalnie i mentalnie jej obcą. Cała trójka grała wyśmienicie, a widzom pozostaje mieć nadzieję, że niezwykle obiecującego gimnazjalistę Łukasza Przetockiego jeszcze przez kilka lat będę mogli oglądać na scenie Teatru Na Lewą.

„Dzień Pluszowego Misia” za nami. To bardzo miłe i sympatyczne święto. Mało kto wie, że pluszowy miś to zabawka symbol z niezwykłą historią. W dniu 27.11. 2018r w Bibliotece, dzieci z kl. I Szkoły Podstawowej Nr 1 wraz z Paniami , Aleksandrą Bartelak i Ireną Kmiotek , poznały misiową historię, którą przedstawiła prowadząca spotkanie Pani Grażyna Król. Dziś pluszowy miś to kultowa zabawka na całym świecie i największy przyjaciel dziecka. Popularność maskotki sprawiła, że zaczęto ją wykorzystywać w bajkach dla dzieci. Na tej fali powstało wiele misiowych postaci i opowieści takich jak: Kubuś Puchatek, Miś Paddington, Miś Uszatek i inne. Dzieci z przyjemnością przeglądały w naszej bibliotece książeczki o misiach. Ale największą frajdę sprawiły im czekoladowe misiowe brzuszki, do których musiały dorysować głowę, nogi i łapy. Na zakończenie spotkania wszyscy otrzymali od „Misia Paddingtona”, zakładki do książek - „czerwone budki telefoniczne”.

W ramach projektu KULTURA DOSTĘPNA w MBP-CK w Pieszycach odbył się spektakl DZIEŃ OSIEMDZIESIĄTY PIĄTY w wykonaniu Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu, w którym uczestniczyły dzieci z pieszyckich szkół.

DZIEŃ OSIEMDZIESIĄTY PIĄTY porusza uniwersalne kwestie, takie jak strach przed śmiercią i nieznanym, podkreślając jednocześnie, jak ważne jest wyzbycie się lęków i dążenie do obranego celu. To międzypokoleniowy obraz relacji, ukazujący jej piękno i szczerość intencji.

Po spektaklu odbyła się rozmowy z publicznością oraz warsztaty teatralne prowadzone przez aktorów Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu.

„ Czy to jutro, czy to dziś wszystkim jest potrzebny miś…” pisała Helena Bechlerowa. Zgadzają się z tym stwierdzeniem również dzieci uczestniczące w cotygodniowych zajęciach w Filii rościszowskiej biblioteki dnia 23.11.2018r. Dzieci jak i my dorośli nie wyobrażamy sobie świata bez pluszowego misia – przytulanki, przyjaciela wielu pokoleń dzieci. Podczas zajęć dzieci zapoznały się z historią pluszowego misia, która miała miejsce w 1902 roku, kiedy to ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych Theodore Roosvelt, będąc na polowaniu sprzeciwił się zabiciu młodego niedźwiadka. Wydarzenie to uwiecznił na rysunku Clifford Berryman i zamieścił rysunek w gazecie, gdzie ujrzał go właściciel sklepu z zabawkami. Obrazek natchnął sklepikarza do produkcji pluszowych niedźwiadków - za pozwoleniem prezydenta nazwał go Teddy. Tyle historii. W czasie zajęć dzieci rozwiązywały zagadki literackie – bajkowe misie, wysłuchały wiersza Czesława Janczarskiego „Naprawimy misia”, namalowały postać misia po śladzie kolorując według wzoru. Wiele śmiechu i zabawy przysporzyła zabawa rysowania swojego wymarzonego misia z zamkniętymi oczami w rytmie recytowanego wierszyka: „ Gdy chcesz misia narysować…”, po czym każdy miś otrzymywał swoje imię. Nie obyło się bez piosenek o misiach a nawet tańców, bo ile dzieci tyle różnych wyobrażeń i wspomnień związanych z tą przesympatyczną postacią. Wszystko po to by podziękować za ich bezwarunkową przyjaźń, za to, że pomagają zasnąć, przeganiają smutki, pocieszają, bawią oraz uczą troskliwości. Kończąc dzieci zaśpiewały za Misiem Uszatkiem: „ Dzieci lubią misie, misie lubią dzieci”.