Cytując słowa naszej noblistki...

Cytując słowa naszej noblistki, Olgi Tokarczuk, dziś gatunkowe dzieło przypomina formę do ciasta, która produkuje nad wyraz podobne rezultaty końcowe. Dziś przewidywalność postrzegana jest jako cnota, a banalność traktowana za osiągnięcie. Czytelnik otrzymuje dokładnie to, co chciał dostać, wie, czego ma się spodziewać. Takie oto porządki prowadzą do transgresji, która jest istotną cechą tworzenia w ogóle! Kojarzycie z lekcji biologii taki eksperyment, gdzie w jednym naczyniu znajdował się olej i woda? Po pewnym czasie można było zauważyć zacieranie się granic tych dwóch substancji. Przenikały się, migrowały. W przypadku nieszkodliwego eksperymentu nie stało się nic złego. Miło nacieszyć oko, pośmiać się. Ale kiedy zamiast wody i oleju weźmiemy na tapet rdzenną ludność Kanady i anglojęzycznych kolonizatorów, eksperyment jawi się w zupełnie innym świetle. Kiedy spojrzymy na świat, jako globalną wioskę, ale z perspektywy tracenia świadomości, kultury, języka… to naprawdę przestaje być zabawnie. Kiedy weźmiemy z półki pierwszą z brzegu książkę o drugiej wojnie światowej… nikt się nie śmieje. Nasze #słówkoTYGODNIA nie jest urocze, nie wywołuje uśmiechu. Dzisiaj jesteśmy poważni. Transgresja zawiera w sobie lwią część wyrazu agresja, słusznie. Transgresja, to zacieranie się granic – moralnych, społecznych i przyrodniczych. To topniejące lodowce, to wycinane drzewa w Parkach Narodowych. To ogromne posiadłości ukryte w chronionym lesie. To utrata własnego „ja”. To coraz mądrzejsze dzieci coraz bardziej zostających w tyle rodziców. To pogłębiające się ubóstwo. To, że granicy nie widać, nie znaczy, że jej nie ma. Stawianie granic ma swoje wady i zalety. Jeżeli mówimy o swoim człowieczeństwie – zdecydowanie więcej jest zalet. Stawianie granic Parków Narodowych, stawianie granic nietykalności cielesnej. Jeżeli zatrzemy granice moralności i świadomości… co nam zostanie? Warto się nad tym zastanowić.

{gallery width=600 height=700}galeria2021/trans-slowko{/gallery}